Mijn leven in Tampere is ten einde gelopen. Vrijdag op mijn laatste werkdag dronken we cava en geven we geschenken voor de drie maand dat ik deel uitmaakte van de researchgroep. Ik ben iedereen daar zo dankbaar dat ik mocht meewerken aan een groter project en dat mijn data bruikbaar is in het verder onderzoek naar een behandeling voor tuberculose. Ook maakte ik er nog een laatste paar leuke dagen van met mijn Lapinkaari vrienden. We gingen gaan kanoën en er werden veel afscheidsfeestjes georganiseerd. Het was triest om het Lapinkaari gebouw zo snel leeg te zien lopen. De keukens stonden vol met achtergelaten materiaal en afwas. Maar mensen opsporen was moeilijker dan voorheen. Gelukkig had ik het geluk dat veel van mijn vrienden tot na mijn vertrek in het gebouw bleven. Zondagmiddag na mijn grote opkuis en een afscheidsontbijt trok ik mijn kamerdeur vol herinneringen dicht. Klaar voor een nieuw hoofdstuk stond ik bij de bushalte te wachten. Ik knuffelde iedereen nog één keer voor ik de bus opsprong. Ik hoop om iedereen die me nauw aan het hart ligt snel terug te zien. Ik zal altijd aan deze prachtige tijd terugdenken. Erasmus heeft me sterker gemaakt.
Zo zie je maar dat een internationale stage zeker de moeite waard is. Ik leerde er zelfstandiger worden, mijn Engels is beslist verbeterd en ik leerde mensen kennen van over de hele wereld. Wel moest ik twee keer afscheid
nemen. De eerste keer van het vertrouwde leven en België, vrienden, lief en familie. Daarna van het opwindende leven in Finland, mijn collega´s, vrienden en
het alleen wonen.
